"Η Μυρτώ χλώμιασε απότομα. Η χροιά της φωνής της μεταλλάχθηκε σ ένα αλλόκοτο κράμα μελαγχολίας κι αποδοχής... - Ο ιδανικός άντρας δεν υπάρχει, μπαμπά! Τον ονειρεύτηκα πάντα, τον αγάπησα ιδεατά, όπως η Ζιζέλ τον Άλμπρεχτ στο μπαλέτο του Αντάμ... Είχα ελπίσει πως η Μοίρα θα μου άνοιγε το μαγικό μονοπάτι που θα μ οδηγούσε σ Εκείνον. Αλλά ο χρόνος κι η Μοίρα μ αρνήθηκαν... Με τον καιρό, κουράστηκα να περιμένω... Γιατί τώρα πια ξέρω! Εκείνος δεν θα ρθεί... Κι αν επέμενα ουτοπικά ν αφουγκράζομαι τον ήχο των βημάτων του, θα σβηνα, τέλος, μόνη κι άσαρκη πια, στην απαντοχή ενός ονείρου μάταιου!... Οι σκιές του Ανεκπλήρωτου βάθυναν τη ματιά της. Κι ένιωσα τότε πως η επίκληση που χα απευθύνει σ Εκείνον, για να ευλογήσει τη γυναικεία της ολοκλήρωση, είχε μείνει ανεπίδοτη...".