Αυτό το βράδυ, θα βάλω την Αλίκη στο κρεβάτι και θα της πω, ώρα πολλή, τις ιστορίες που αγαπάει: το Ροβινσώνα, το Παραμύθι χωρίς όνομα κι εκείνη με τη συνονόματή της ηρωίδα. Κι ύστερα, θ αρματωθώ με τα γυαλιά και τα λεξικά μου, να ξαναπώ σε σας τις ίδιες ιστορίες, κι ας τις ξέρετε τόσο καλά. Θα σας μιλώ σιγά και μαλακά. Πρέπει αναγκαστικά να ρθείτε πιο κοντά για να με ακούσετε. Το παλιό βιβλίο των παιδικών μας χρόνων, αυτό που πρόλαβε να γίνει κλασικό, είναι μυστικό γεφυράκι ανάμεσα στις γενιές και τους ανθρώπους, ένα τόσο δα καθρεφτάκι, όπου βλέπεις το δικό σου πρόσωπο στο ίδιο μέγεθος με αυτό του διπλανού σου κι όπου χωράει και ο κόσμος και η γενιά σου. Το είδωλο φαντάζει αχνό και ραγισμένο: αν σπάσει, θα γεμίσεις αίματα.