Το ζήτημα του πλούτου και της φτώχειας, των πλουσίων και των φτωχών, απασχολεί ανά τους αιώνες κάθε άνθρωπο. Από τη μια ενυπάρχει μέσα μας η επιθυμία για την απόκτηση και κατοχή όσο το δυνατόν περισσότερων υλικών αγαθών, από την άλλη ο συνειδητός χριστιανός γνωρίζει ότι «τα πλούτη, όσα κι αν είναι, δεν δίνουν στον άνθρωπο την αληθινή ζωή» (Λουκ. 12, 15), ενώ «δύσκολα θα μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 19, 23), κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου. Έτσι, ιδανικό θα ήταν αυτό που ομολογεί ο απόστολος Παύλος. «Εγώ έμαθα να αρκούμαι σε όσα έχω. Μπορώ να ζήσω και με στερήσεις και με αφθονία· έχω μάθει ν αντιμετωπίζω κάθε φορά οποιαδήποτε κατάσταση: και να είμαι χορτάτος και να πεινώ· και να έχω περίσσευμα και να στερούμαι» (Φιλιπ. 4, 11-12). Ο όσιος Νείλος ο μοναχός στο Λόγο του "Περί ακτημοσύνης" που απέστειλε προς την σεμνοπρεπεστάτην Μάγναν διάκονον Άγκυρας, εξηγεί τι είναι η εκούσια ακτημοσύνη, αναλύει τα σχετικά με τους μοναχούς εκείνους που δείχνουν σπουδή για την απόκτηση μάταιων κτημάτων, καθώς και για τους φιλόπλουτους που εμπλέκονται σε ποικίλους πειρασμούς. Έτσι, όχι μόνον οι μοναχοί αλλά και οι λαϊκοί έχουν πολλά να διδαχτούν από τον πλήρη φιλοσοφίας Λόγο του Οσίου, που εκτίθεται σε 67 κεφάλαια.