Τι είχαν ακούσει αυτές οι πετσέτες θαλάσσης! Όλα μας τα όνειρα, τους προβληματισμούς μας, τα πιστεύω μας. Πάνω τους μπερδεύονταν τα κομμάτια μας, καθώς στη βιασύνη μας να ξαπλώσουμε, τα μισά πόδια και χέρια βρίσκονταν στην πετσέτα του άλλου, όπου με μια φωνή βάζαμε τα όριά μας. Όμως, μαζί με τα κύτταρα ακολουθούσαν και οι ιδέες μας, οι επιθυμίες μας, τα προβλήματά μας. Κι έτσι, σ εκείνες τις πετσέτες θαλάσσης κάναμε κατάθεση ψυχής, καθώς πάνω τους ζωγραφίζονταν ο εαυτός μας, το είναι μας. Και όταν τις μαζεύαμε για να πάρουμε τον ανήφορο της επιστροφής, σ αυτές ακόμα ζούσε το όνειρο και η προσμονή για το μελλούμενο, το οποίο φάνταζε γλυκό σαν μέλι και όχι πικρόχολο, όπως βλέπουν οι μεγάλοι τα πράγματα. Γιατί στα νιάτα υπάρχει μόνο το γέλιο, η θετική πλευρά, η αισιοδοξία. Και όλα φαίνονται όμορφα και ιδιαίτερα.