Λένε πως η ποίηση είναι η φωτογραφία της ψυχής. Κι αν είναι έτσι, μ αυτό το βιβλίο πρώτη φορά φωτογράφισα τη δική μου. Λένε ακόμα πως όταν ο Θεός ή μια ανώτερη δύναμη σού παίρνει κάτι σημαντικό, φροντίζει να το αντικαταστήσει. Εμένα μου πήρε τη μάνα μου, αλλά να, που δίχως να το καταλάβω, μου έστειλε μια πηγή έμπνευσης να συντροφεύει τη μόνιμη θλίψη και να καλύψει το κενό. Τα λόγια σ αυτές τις σελίδες δεν είναι μάταια. Στέλνουν το μήνυμα εκεί ψηλά, στη μάνα μου, πως κάνω αυτό που ήθελε πάντα. Συνεχίζω να μάχομαι. Και αφιερώνονται στη γυναίκα που με εμπνέει καθημερινά, για να της δείξω πως σ αυτή τη μάχη, αυτή η σύντροφος ελπίζω ζωής, είναι το όπλο και ο σκοπός μαζί. Ας είναι κουφοί οι άνθρωποι, εγώ θα μιλάω και θα μιλάω τόσο δυνατό, που στο τέλος θα τους κάνω να με ακούσουν.