Ο Στέλιος είναι φίλος μου. Πρωτοβρέθηκα στο σπίτι του το 1994, αρχές Νοέμβρη. Δούλευα τότε στις "Εικόνες", και ο αγαπητός μου Σωκράτης Τσιχλιάς, διευθυντής του περιοδικού, είχε αποδεχτεί την πρότασή μου να γράψω ένα κομμάτι για ένα δίσκο που ετοιμαζόταν να κυκλοφορήσει στην αγορά με τον παράξενο τίτλο "Σ ένα μπαρ του Μισισίπι ένας ναύτης απ τη Σύρα". Δημιουργός του ήταν ο συνθέτης Στέλιος Βαμβακάρης, ο μεσαίος από τους τρεις γιους του Μάρκου Βαμβακάρη, πατριάρχη και γκουρού του ρεμπέτικου. Επικοινώνησα με τον Στέλιο, συμφώνησε για τη συνέντευξη, και την Τρίτη 8 Νοεμβρίου 1994, στις επτά το βράδυ, χτυπούσα την πόρτα του. Το μαγνητόφωνό μου κατέγραψε το δίωρο εκείνης της πρώτης μας συνάντησης, και στην ετικέτα της κασέτας υπάρχουν όλες οι πληροφορίες για την ημέρα και την ώρα. Ξεκινώντας τη μαγνητοφώνηση εξήγησα στο συνομιλητή μου πως θα χρησιμοποιήσω τη συζήτησή μας ως πρώτη ύλη και θα δημοσιεύσω στο περιοδικό ένα κείμενο για το δίσκο που ετοίμαζε. Όμως τρεις βδομάδες αργότερα, στις 29 του μηνός, οι κύλινδροι των πιεστηρίων τύπωναν το τελευταίο τεύχος των "Εικόνων" -ακολουθούσε αναστολή της κυκλοφορίας του περιοδικού, κι έτσι το υλικό της συνέντευξης θα έμενε στα χέρια μου, αχρησιμοποίητο για την ώρα [...] (από τον πρόλογο του Μάνου Τσιλιμίδη)