Γλιστρούσε ο χρόνος μεταξωτός μέσα από θύμησες που χαν τη λάμψη του χαμένου, από χρυσάφι αναλυτό κι άλλοτε μέσα από βαθιές ρωγμές, αγγίζοντας κομμάτια από σπασμένο γυαλί που μάτωναν. Τις νύχτες, τις ώρες της σιωπής, η Άννα κρυμμένη στη σκοτεινιά αφουγκραζόταν τα βήματα τ απαλά της αγάπης. Περνούσε ακροπατώντας από κοντά της, πάνω από τα κλειστά της ματόκλαδα κι ένιωθε την ανάσα της ζεστή να χαϊδεύει το κορμί της. Θα χει σίγουρα γραφτεί ο ορισμός της στα βιβλία, κι έψαξε στα κατάλληλα να τον βρει. Στο άλφα δεν υπήρχε. Πόνο θα την ονόμασαν και δεν το μαθα, ψιθύρισε απορημένη. Και κοίταξε στο πι. Ούτε και σ αυτό ήταν. Ίσως να την είπαν φως! Και μόλις άνοιξε την σελίδα, το φως την πλημμύρισε. Στο γρήγορο και ξαφνιασμένο ανοιγόκλειμα των ματιών της πρόφτασε κι έκλεισε μια αχτίδα. Την κράτησε και σχεδόν μ ευλάβεια την απόθεσε στο σημείο της καρδιάς.