Δυο γενιές: η πολυσυζητημένη -και μυθοποιημένη- «γενιά του Πολυτεχνείου», η μεγαλωμένη στον απόηχο του φεστιβάλ του Γούντστοκ, με την «κλασική» ροκ των sixties και των seventies · και αυτή των σημερινών εικοσάρηδων: η γενιά των σχολικών καταλήψεων και των ηλεκτρονικών υπολογιστών· της μοναξιάς και της σύγχυσης. Αυτή που θα χει τον πρώτο λόγο μετά το 2000. Μέσα από σχέσεις και συγκρούσεις οι διαχωρισμοί και οι αφορισμοί αίρονται. Οι ερμηνείες δεν αρκούν, οι ψυχές παίζουν τα δικά τους παιχνίδια, δοκιμάζοντας τα όριά τους. Ώσπου, γεμάτος μουσική και άρωμα βροχής, ο έρωτας που πότισε την πρώτη γενιά και πέρασε σαν όνειρο στη δεύτερη, θα ρθει να τις ενώσει στη ζωή, που θα είναι για πάντα εδώ, άσχετα αν οι πιο πολλοί από εμάς, συχνά από δική μας επιλογή, είμαστε αλλού.