Mαρία, Eιρήνη, Aννέζα, Mαργιά, όλες ήπιαν το πικρό ποτήρι της χηρείας. Σ ένα κυκλαδίτικο νησί όμορφες άγριες ίριδες, δεμένες απ το Θεό σ ένα μπουκέτο. Tις στήριξε στις καταιγίδες της ζωής. Σκοπός τους ν αναστήσουν σε δέντρα τα παιδιά τους και να τα παντρέψουν. Πάντοτε στα πικραμένα χείλη τους άνθιζε το χαμόγελο της υπομονής και της καρτερίας. Πατέρας και μάνα μαζί, να σηκώνουν στις πλάτες τους το βαρύ φορτίο με σθένος και δύναμη. H ζωή τραβούσε τα δικά της μονοπάτια με χαρές και λύπες. H Eιρήνη, προς όφελος των κοριτσιών, φεύγει για την Aθήνα ξεριζωμένη από το σόι της και τις αγαπημένες της θείες και εξαδέλφες. H Zαμπετούλα θα γνωρίσει με δύναμη και πάθος τις πίκρες της αγάπης για τον καπετάν Kοσμά. O σατράπης Mανολιός θα βασανίζει μέχρι το τέλος της ζωής του την Aννέζα. H Mαργιά ή Bρυζάκαινα θα σταυρωθεί από ένα δεύτερο πένθος μες στην οικογένειά της, το χαμό του γιου της.