Η σκέψη να καταφύγω στον πεζό λόγο με ωθούσε πιεστικά εδώ και καιρό. Ημιτελείς στίχοι, αποσπάσματα ιδεών, γεγονότα ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά, προσωπικότητες εκλεκτές και αγαπημένες αιωρούνταν περιμένοντας διαφορετική διατύπωση στο χαρτί. Αφορισμοί, διχογνωμίες ανέμεναν επανεκτιμήσεις, διαλευκάνσεις. Ταξίδια, κυρίαρχο τμήμα των εμπειριών μου, επέβαλλαν να ενταχθούν σε άλλο εκφραστικό περιβάλλον. Αρχικά έβλεπα ανεμπόδιστη την παράλληλη ανάπτυξη ή έστω το διάλογο, ανάμεσα στα είδη του λόγου... Σαγηνευτικό το στοίχημα για επενδύσεις και παρακαταθήκες η διαφορετική γραφή... σημειώνει η Αθηνά Παπαδάκη αιτιολογώντας τη γέννηση αυτών των υβριδικών, πεζών-ποιητικών κειμένων. Καταλήγει, όμως: Η προεφηβική κλίση σε τέχνη μοναστική, αυστηρή, αλλά διαλάμπουσα, με βαθαίνει και με διεκδικεί πάντα. Φέρω κι εγώ όπως τα ζώα και μετά τη σφαγή, και νεκρά, τη σφραγίδα προέλευσης. Το δικό μου σημάδι αναγνώρισης, η ποίηση, κτυπήθηκε στην ψυχή δια βίου...