Με μια χαρά που κι εγώ δεν ξέρω γιατί μου ήρθε. Με αυτήν την αίσθηση ξεκινάει για την στρατιωτική του θητεία το 1921 ο Βολιώτης Ιωάννης Μαργαριτόπουλος. Τρία χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 1924, βασική του αγωνία ήταν η πολυπόθητη απόλυση. Στο ενδιάμεσο είχε βιώσει την εμπειρία του πολέμου στη Μικρά Ασία, την Καταστροφή, τη σιδηρά πειθαρχία της Στρατιάς του Έβρου καθώς και τη συνεχή παράταση της στρατιωτικής του θητείας. Η μαρτυρία του Μαργαριτόπουλου προσφέρει μια σε πρώτο πρόσωπο κατάθεση για εποχές που συγκλόνισαν την Ελλάδα. Η Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά και η γέννηση του ελληνικού μεσοπολέμου στα 1922-24 αποτυπώνονται γλαφυρά στο χειρόγραφο. Πτυχές της Μικρασιατικής Εκστρατείας, όπως η εν πολλοίς άγνωστη δράση του Ιππικού, οι βιαιότητες και οι έμφυλες σχέσεις με τους γηγενείς, ο Διχασμός στο στράτευμα, ιδίως στη συγκυρία του δημοψηφίσματος του 1924, η σταδιακή αποστροφή προς τους βαθμοφόρους, αλλά και ο διαρκής πόθος για αποστράτευση είναι μερικά από τα θέματα που διατρέχουν το κείμενο μέσα από την άμεση και ανεπιτήδευτη γραφή του εν λόγω κληρωτού. Ένα μοναδικό στο είδος του ντοκουμέντο που φωτίζει από τα κάτω τη λεπτή γραμμή που χωρίζει το έπος από την τραγωδία, το φως και τη χαρά από το βαθύ σκοτάδι.