Πως θα ήταν, αλήθεια,αν μπορούσαμε να θυμηθούμε την πρώτη στιγμή που αντικρίσαμε τον κόσμο στα μάτια της μητέρας μας και του πατέρα μας... Τι όμορφα που νιώθαμε μέσα στην αγκαλιά τους.... Χαμογελούσαμε.., βγάζαμε άναρθρους ήχους, τελείως ακαταλαβίστικους, τώρα... Πόσο αδιάφορες μας ήταν τότε όλες μας οι ατέλειες..... ...... και τι δεν θα δίναμε,να ξαναζήσουμε την στιγμή που μας έβγαλε ξαφνικά η μάνα μας απ το σκοτάδι στο φως, σαυτή την συναρπαστική περιπέτεια που λέγεται ζωή! Όλα ήταν τόσο μεγάλα ...., τόσο καινούργια...., σα να μην υπήρχε ούτε χώρος ούτε χρόνος.... Ήταν υπέροχα..., απλά να είσαι εκεί ... να ζεις..., και να χαίρεσαι.... Χωρίς μεγάλες απαιτήσεις .... Μόνο να αναπνέεις , να τρως..., να πίνεις.... και να απολαμβάνεις ό,τι έβλεπαν τα μάτια σου. Όταν κουραζόμασταν, το ρίχναμε στον ύπνο. Όταν δυσφορούσαμε από κάτι, το ρίχναμε στο κλάμα.... Κι όταν συναντούσαμε ένα χαρούμενο βλέμμα, έλαμπε ο κόσμος όλος απτο φως που έβγαζαν τα μάτια μας !....