Σκέψεις για το λαϊκό τραγούδι Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι κώδικας συμπεριφοράς, τρόπος να ζεις, να αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά, να ερωτεύεσαι, να μάχεσαι, να αντιδράς στον κοινωνικό βίο, στη σκληρότητα της ζωής, στην αρρώστια και στον θάνατο, στο χρήμα και στον πλούτο, στη φτώχεια, στην κοινωνική ανισότητα. Αυτά ένιωσα κι έμαθα, αεί διδασκόμενη στο Μεγάλο Ρεμπέτικο Πανεπιστήμιο, από τα πιο γλυκά χρόνια της εφηβείας μου, μέχρι και σήμερα στην ωριμότητα της ζωής μου με δασκάλους τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Χατζηχρήστο, τον Χιώτη, την Μπέλλου, τη Στέλλα Χασκίλ, την Νίνου, τον Δελιά, τον Σκαρβέλη και τόσους άλλους σπουδαίους, μέσα από τις παλιές ηχογραφήσεις των δίσκων γραμμοφώνου αλλά και τα αγαπημένα μουσικά στέκια, όπως η θεσσαλονικιώτικη Τομπουρλίκα των φοιτητικών μου χρόνων με τον Παντελή Χατζηκυριάκο ή η σκοπελίτικη Ανατολή του Γιώργου Ξηντάρη, τους οποίους επίσης θεωρώ δασκάλους μου. Αυτό ήταν το ωδείο των μουσικών σπουδών μου, από τη στιγμή που το ’φερε η ζωή, στα δεκαέξι μου να ακούσω από κοντά μπουζούκι και να το πιάσω στα χέρια μου. Η μουσική μου πατρίδα μού αποκαλύφθηκε, κι ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε που κρατάει μέχρι σήμερα. Ο τζουράς, που ήρθε στα φοιτητικά μου χρόνια, έγινε ο αχώριστός μου σύντροφος. Από τότε κάθε τραγούδι και ‘μάθημα’, πατώντας στα παλιά βήματα, και νέα χαρά και απόλαυση για κάθε νέα ‘κατάκτηση’ παιξίματος και ανακάλυψη ενός νέου ‘διαμαντιού’- τραγουδιού που θα παιζόταν και θα τραγουδιόταν στην επόμενη μάζωξη της παρέας, στην επόμενη μυσταγωγία της ταβέρνας όπου ποτηράκι το ποτηράκι, με στις βραδινές ώρες να κυλούν αργά, οι καρδιές θα ξαλάφρωναν, θα γλύκαιναν, θα απελευθερώνονταν από τα βάσανα, τους καημούς και τα παράπονα και πάνω στις στροφές του χορού θα λυτρώνονταν από κάθε πόνο και αδυναμία του πεζού βίου.