Το καλοκαίρι άρχιζε όταν έφυγα για να ψάξω νεράιδες στις ακτές του Ατλαντικού. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν. Κανένα κορίτσι με φτερά δεν πετάει με κοντή φουστίτσα πάνω από πηγές. Ο κόσμος έχει αδειάσει από την παρουσία τους. Τον 12ο αιώνα, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν μέσα σε οπτασίες. Ένας χλωμός Βέλγος, ο Μαίτερλινκ, είχε πει: «Παράξενοι που ’ναι οι άνθρωποι… Από τότε που πέθαναν οι νεράιδες, δεν βλέπουν πια τίποτα και δεν υποψιάζονται τίποτα». Η λέξη νεράιδα σημαίνει κάτι άλλο. Είναι μια ιδιότητα του πραγματικού που φανερώνεται από μια προδιάθεση του βλέμματος. Υπάρχει ένας τρόπος να συλλαμβάνεις τον κόσμο και να διακρίνεις το θαύμα του. Η αντανάκλαση του ήλιου στη θάλασσα, το θρόισμα του ανέμου στα φύλλα μιας οξιάς, το αίμα στο χιόνι και η σταγόνα που σχηματίζεται στη γούνα ενός ζώου: εκεί βρίσκονται οι νεράιδες. Αντικρίζουμε τον κόσμο με σεβασμό. Και εμφανίζονται. Ξαφνικά, ένα σήμα. Αναδύεται η ομορφιά μιας φιγούρας. Δίνω το όνομα νεράιδα σ’ αυτή την ανάδυση. Τα ακρωτήρια της Γαλικίας, της Βρετάνης, της Κορνουάλης, της Ουαλίας, της νήσου Μαν, της Ιρλανδίας και της Σκοτίας σχημάτιζαν ένα τόξο. Από τη θάλασσα, θα πήγαινα να ενώσω τούτα τα κομματάκια. Σ’ αυτή την καμπύλη, σίγουρα θα βλέπαμε να ξεπροβάλλουν θαύματα. Καθώς η νύχτα είχε πλακώσει αυτόν τον κόσμο των μηχανών και των τραπεζιτών, έδινα στον εαυτό μου τρεις μήνες για να προσπαθήσω να τις δω. Έφευγα. Με τις νεράιδες.