Τα γέλια, τα γλέντια και οι χαρές ήταν μέρος της καθημερινής ζωής στα μεγάλα αρχοντικά. Ακόμα κι όταν καραδοκούσε ο θάνατος, ο κόσμος της Σμύρνης και των παραλίων της Μικράς Ασίας, τον δεχόταν, τον μαλάκωνε και συνέχιζε τη ζωή του. Μέχρι τη στιγμή που ο άνεμος φύσηξε κι αναζωπύρωσε έχθρες και μίση, εθνικιστικά πάθη κι εκείνη τη μεγάλη καταστροφική φωτιά του 1922. Σαν τα φύλλα του φθινοπώρου παρασύρθηκαν οι ξεριζωμένοι, έγιναν πρόσφυγες από τόπο σε τόπο, πέρασαν από το μαχαίρι του εχθρού στη χλεύη και την εκμετάλλευση του συμπατριώτη, για ν’ ανορθώσουν τελικά το κεφάλι και να κερδίσουν με μόχθο και ιδρώτα μια νέα θέση στην καινούργια τους πατρίδα. Αλλά ο αγέρας που φύσηξε και τους έδιωξε από τα μέρη τους, δεν έφερε μαζί του μόνο στάχτη και καπνό. Έφερε μαζί με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό τους, νέο αίμα, νέο φως, νέες ιδέες. Μια νέα Ελλάδα για όλους.