Η πραγματικότητα είναι μία επινόηση και η ιστορία μια κοινωνική μορφή. Το πώς βλέπουμε τα πράγματα εξαρτάται από το ποια οπτική γωνία θα διαλέξουμε να αντικρίσουμε το υλικό που έχουμε στη διάθεσή μας και από τον τρόπο τον οποίο θα επιλέξουμε να ερμηνεύσουμε τα πρωτογενή μηνύματα που δεχόμαστε από το περιβάλλον. Οι σύγχρονοι ιστοριογράφοι, για να αποδώσουν τη συγκεκριμένη αυτή αντίληψη, τονίζουν το γεγονός ότι οι εξιστορήσεις τους βασίζονται σε αντικειμενικά τεκμήρια, τα οποία όμως χειρίζονται κατά το δοκούν. Ανάλογα με το πώς θα θελήσει ο αφηγητής να μας εκθέσει τα ντοκουμέντα που κατέχει, ανάλογη είναι και η εικόνα για τον κόσμο που παρουσιάζει. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εικόνων αποτελεί ωστόσο το στοιχείο ότι το νόημα του κόσμου δεν είναι σταθερό, αλλά αναδιπλασιάζεται επ άπειρον και διασπείρεται συνεχώς. Το κοσμοείδωλο που αποδίδουν οι ιστοριογράφοι, είναι δηλαδή λίγο-πολύ όμοιο και συνίσταται στην σύγχρονη αποδομητική αντίληψη για το απολύτως ρευστό της πραγματικότητας. Θεωρώντας τη σύλληψη της ιστορικής πραγματικότητας, απολύτως διαμεσολαβημένη από ποικίλους γλωσσικούς και άλλους κώδικες, δεν αρκούμαι, με άλλα λόγια να φέρνω στη σκηνή τα γεγονότα των ιστοριών μου, αλλά εισάγω και τις πηγές που χρησιμοποίησα υπογραμμίζοντας την "ανατριχιαστική" απεριόριστη ελευθερία την οποία διαθέτουμε στη συναρμολόγηση του υλικού μας. Τη διαμεσολαβημένη μέσα από κώδικες πραγματικότητα αποδίδω, και στο παρόν πόνημα με τίτλο: "Με το σφουγγάρι και την κιμωλία" ή αλλιώς "4ο Δημοτικό Σχολείο Κατερίνης-μια μελέτη περίπτωσης" καθώς "οτιδήποτε λέει ή γράφει ο άνθρωπος, οτιδήποτε κατασκευάζει και αγγίζει, μπορεί και πρέπει να μας διαφωτίζει γι αυτόν". "Πόσες και πόσες ιστορίες- Πόσες και πόσες απορίες" Μ.Μπρεχτ