Έπεσα στο έδαφος πίσω του κι άρπαξα το περίστροφο που του είχα κλωτσήσει λίγο πριν. Το έστρεψα προς τη θυμωμένη φιγούρα και τράβηξα τη σκανδάλη. Δεν έγινε τίποτα -είχε μπλοκάρει. Ο μεγαλόσωμος Γερμανός σταμάτησε περίπου τρία βήματα μακριά μου κι εγώ μαζεύτηκα πιο κοντά στο πτώμα του ξαπλωμένου Γερμανού, που έκανε ακόμα συσπάσεις. Σήκωσε το οπλοπολυβόλο στον ώμο του και με εσκεμμένα αργές κινήσεις με σημάδεψε ψυχρά. Είδα το δεξί του μάτι να μισοκλείνει καθώς το άλλο εστίαζε μέσα απ το σκόπευτρο. Η κάννη σταθεροποιήθηκε. Είχα κοκκαλώσει. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Κατόπιν, μία λάμψη κι είχαν όλα τελειώσει... Είδα τον ώμο του να τραντάζεται καθώς τραβούσε τη σκανδάλη και μια κόκκινη μουτζούρα κιλήδωσε το μέτωπό του. Ο δεκανέας Ρέι Τόμσον με κοίταζε εξεταστικά από την άκρη της ξερολιθιάς, με το τουφέκι του να καπνίζει ακόμα. "Παρά τρίχα, κύριε", είπε χαμογελώντας, καθώς σκαρφάλωνε για να πιάσει την τσάντα που είχε πετάξει πρώτα επάνω. "Αν δεν σας πειράζει -συμπαθάτε με- δεν νομίζω πως πρέπει να προπορεύεστε πολύ, κύριε!". "Πίστεψέ με, δεκανέα", είπα με όσο πιο κανονική φωνή μπορούσα, "περιττό να μου το πεις... Στο εξής θα δίνω εντολές από τα μετόπισθεν!"