Βράδυ παραμονής Χριστουγέννων του 1963 στην αρχόντισσα Σύρο, τότε που κάποια έγκυος αγελάδα, ξεπερνώντας τα ανθρώπινα, θέλησε να κλέψει κάτι από τη δόξα της Παρθένου Μαρίας, αποφασίζοντας να γεννήσει τη χρονιάρα αυτή μέρα. Ούτε καν υπολόγισε ότι ο γιατρός της περιοχής της ήταν σε μέρες αργίας και δεν θα είχε εύκολα κτηνιατρική βοήθεια. Ίσως πάλι να βασίστηκε σε μια εύκολη γέννα από μόνη της. Όμως τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά και στις 9 το βράδυ έστειλε επειγόντως το αφεντικό της να μου κτυπήσει την πόρτα: "Γιατρέ μου, να χαρείς, η Μαυρούλα μου δεν μπορεί να βγάλει το μοσχάρι". "Χριστιανέ μου, παραμονιάτικα τ αποφάσισε;" Μπαίνοντας στο στάβλο, μια αισθητή διαφορά από την παγωνιά του έξω μ έκανε να νιώσω πιο άνετα, παρά την έντονη... βοϊδομυρουδιά και την αψάδα των αποσυντεθειμένων ούρων! Η εξέταση έδειξε στροφή της μήτρας, περίπτωση που απαιτούσε χειρισμούς, ιδιαίτερα κοπιαστικούς. Ένα πράγμα απάλυνε την ταλαιπωρία της Χριστουγεννιάτικης εκείνης βραδιάς· η σκέψη και μόνο ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον, κάτω από τα χνώτα των βοδιών και των αλόγων, γεννήθηκε ο Χριστός, ήταν αρκετή να παραμερίσει κάθε γογγυσμό για την γιορταστική πρωτοτυπία, την οποία ωστόσο διάνθιζαν τα μακρινά ακούσματα από τα κάλαντα των παιδιών του χωριού, που μαρτυρούσαν την ιερότητα της Άγιας Νύχτας.