Μια πο­ρεία ενη­λι­κί­ω­σης σε μια ανα­στα­τω­μέ­νη, ανι­κα­νο­ποί­η­τη κοι­νω­νία. Σε μια Ελ­λά­δα που ζει στον από­η­χο της Με­τα­πο­λί­τευ­σης, εδώ και μι­σό αιώ­να. Επο­χή κα­τά την οποία η προ­σω­πι­κή πε­ρι­πέ­τεια μύ­η­σης στο «με­γά­λο κό­σμο» σπον­δυ­λώ­νε­ται σε κομ­βι­κά γε­γο­νό­τα στη χώ­ρα και στον κό­σμο. Το Πα­ρόν ως Ιστο­ρία αλ­λά και η Ιστο­ρία ως Πα­ρου­σία στην κα­θη­με­ρι­νή ζωή, στις ατο­μι­κές επι­δι­ώ­ξεις, στις προ­σω­πι­κές αγω­νί­ες, στους πα­ρά­δο­ξους έρω­τες. Ένας νέ­ος άν­θρω­πος ψά­χνει τον εαυ­τό του μέ­σα από κά­τι που ν¹ αξί­ζει τον κό­πο της αφο­σί­ω­σης. Χαί­ρε­ται γι­α­τί πι­στεύει ότι «ευνο­ϊ­κοί είναι οι και­ροί, κα­τάλ­λη­λος ο τό­πος». Εκ­πλήσ­σε­ται από την πε­ρι­ή­γη­σή του σε μια πι­να­κο­θή­κη χα­ρα­κτή­ρων, κά­πο­τε υπαρ­κτών, σή­με­ρα χα­μέ­νων και λη­σμο­νη­μέ­νων. Πα­θι­ά­ζε­ται και δι­α­ψεύ­δε­ται. Και ανα­ρω­τι­έ­ται μέ­χρι τέ­λους «ποιοι ήταν όλοι αυτοί που μας έφτα­σαν μέ­χρι εμέ­να;».