Δυο φίλοι, ο Μερσιέ και ο Καμιέ, (μέσης ηλικίας, ο ένας ψηλός, ο άλλος χοντρός), μετά από πολλές και μακρές διαβουλεύσεις, αποφασίζουν ένα ταξίδι σε αναζήτηση ενός στόχου (άδηλου, τόσο για μας όσο και, καθώς φαίνεται, γι αυτούς). Το ταξίδι καταλήγει σε βόλτα, στην πόλη αλλά και στην ύπαιθρο, και διακόπτεται συχνά λόγω βροχής ή κόπωσης, οπότε οι φίλοι μας βρίσκουν καταφύγιο σε μπαρ και πορνεία (στην πόλη) ή σε χαλάσματα (στην εξοχή). Παρελκόμενά τους μια ομπρέλα, ένα αδιάβροχο, ένας σάκος, ένα ποδήλατο. Στο δρόμο θα τα χάσουν, ή θα τ αφήσουν να χαθούν, θα τους τύχουν απρόοπτα (όπως σε κάθε ταξίδι, όπου και τα ασήμαντα είναι σημαντικά) και δεν θα πάψουν να μιλάνε, να σχολιάζουν ή και να φιλοσοφούν. (Αν δεν έχουμε να πούμε τίποτα, είπε ο Καμιέ, ας μη μιλάμε. Έχουμε πολλά να πούμε, είπε ο Μερσιέ. Τότε γιατί δεν τα λέμε; είπε ο Καμιέ. Δεν μπορούμε, είπε ο Μερσιέ. Τότε ας σωπάσουμε, είπε ο Καμιέ. Προσπαθούμε, είπε ο Μερσιέ.) Τυπικοί μπεκετικοί ήρωες, ο Μερσιέ και ο Καμιέ, μας θυμίζουν τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν του "Περιμένοντας τον Γκοντό". Ανέστιοι και περιπλανώμενοι, αλήτες με την τρέχουσα, την κυριολεκτική ή και την εμπεδόκλειο σημασία της λέξης ("φυγάς θεόθεν και αλήτης"), παρακμιακοί διανοούμενοι, κυνικοί και κάποτε τρυφεροί, απελπισμένοι κι ωστόσο περιμένοντας πάντα, φλυαρούν ή παραμιλούν, αλλά τα λεγόμενα τους έχουν σαφήνεια, ακρίβεια και χιούμορ. Μας είναι οικείοι, γιατί διερμηνεύουν, όπως όλοι οι ήρωες του Μπέκετ, μια βαθύτατη, πανανθρώπινη, πικρή αίσθηση για τη ζωή και τον κόσμο: μια αίσθηση διάψευσης, ότι αλλιώς μας τα παν, αλλιώς τα περιμέναμε, κι αλλιώς τα βρήκαμε. Άρης Μπερλής