Ο Αριστοτέλης χαρακτηρίζει τα πάθη ως κινήσεις της ψυχής. Η μεταξύ τους ανισότητα προκαλεί υπερβολές και ελλείψεις, ενώ η ισορροπία τους ενισχύει τον κοινό τόπο. Το παρών φιλοσοφικό μυθιστόρημα απλουστεύει τους σχετικούς με το θέμα στοχασμούς της αρχαιοελληνικής σοφίας, και εξετάζει εάν επηρεάζουν τις ενέργειες των σύγχρονων, όποτε βιώνουν αντίθετες διαθέσεις: θάρρους ή δειλίας, εντιμότητας ή απιστίας, ντροπής ή αναισχυντίας… Υποδυόμενος έναν ιδιόρρυθμο ερευνητή και αντιλέγοντας προς το ίδιο του το πνεύμα, που αυτονομείται για να σχολιάζει και να σατιρίζει όσα συμβαίνουν, ο συγγραφέας κατευθύνει τους ήρωες και τις ηρωίδες να συνδέουν το παρελθόν με το παρόν, τις μυθικές αφηγήσεις με τις ιστορικές μαρτυρίες… Αφενός, οι ρόλοι απογοητεύονται από τις πικρές μνήμες για το χθες, από τον άγονο μόχθο για το σήμερα, από την αβάσιμη ελπίδα για το αύριο. Αφετέρου, οι χαρακτήρες ανακουφίζονται από τη γαλήνη της πίστης, από τη σιγουριά της παράδοσης, από τα φτερά του έρωτα, από τη ζωογόνο τελετουργία. Οι μιμήσεις και οι αυτοσχεδιασμοί, οι διάλογοι και οι αντιμεταθέσεις ρόλων, εμπλουτίζουν τα βιώματα, ενισχύουν την αλληλοκατανόηση, και περιορίζουν τον εγωκεντρισμό. Το τέλος του μυθιστορήματος επουλώνει τα τραύματα που έχει χαράξει η αποξένωση, και εμποδίζει τη διάσπαση που έχει επιφέρει η απομόνωση. Συμβολικά, έτσι, διαπιστώνει ότι οι σύγχρονες πράξεις επαληθεύουν τη θεωρία της κλασικής περιόδου, καθώς δι’ ελέου και φόβου περαίνουν την κάθαρση.