Όταν πέθανα, δύο πράγματα διαπίστωσα αμέσως: ότι συνεχίζω να υπάρχω ακόμα και ότι παράλληλα δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Πιθανόν για τον Aμεντέο Σεμπάστιαν Bέρντι, όπως και για κάθε άνθρωπο, το τέλος του να αποτελούσε την πραγματική κατάληξη μιας συνήθους πορείας. Όμως, όταν έφτασε αυτό, ο ιδιόρρυθμος μουσικοσυνθέτης φάνηκε να βιώνει μια πρωτοφανή εμπειρία. Είδε το πεπρωμένο του να διαλύεται και την ψευδαίσθηση να γίνεται πραγματικότητα. Ήταν πλέον νεκρός; Ή θεατής σε μια ονειρική πανδαισία; Η Μιλένα με τα δύο ονόματα, η συνωμοσία των φίλων, ο σκηνοθετημένος φόνος, η βάρκα που ταξίδευε στο παρελθόν, ο χορός με ένα φάντασμα και πολλά άλλα περίεργα περιστατικά μάλλον βεβαίωναν για το δεύτερο... Ή και για τα δύο ταυτόχρονα; Καταστάσεις εκτός ορίων, αναπάντεχες συναντήσεις με βιώματα, μνήμες, εικόνες και μελωδίες, συνεχείς ανατροπές και εκπλήξεις, σε ένα μυθιστόρημα όπου υμνείται η δημιουργία, ενώ η ζωή βρίσκει πάντα το δρόμο, έστω και ως απαγορευμένο ενδεχόμενο ή ως αλληγορία.