Στο κέντρο του πλανήτη, μια τεράστια μπρούτζινη πύλη. Μέσα απ αυτήν, η παραδεισένια πόλη. Ατέλειωτοι κήποι με τα πιο περιέργα και σπάνια λουλούδια του κόσμου. Φιλντισένια ουράνια τόξα, κτίρια από γυαλί, ελεφαντόδοντο και μέταλλο, καταρράκτες μ αγιασμένο νερό. Ενώ οι άνθρωποι γεύονται τις χαρές της αθανασίας, έχοντας αντίδοτα για όλες τις ασθένειες. Ο συγγραφέας των "Μεταλλικών ιστοριών" στέκεται δίχως φόβο αντίκρυ στη μουσική και τη λογοτεχνία και συνδιαλέγεται μαζί τους χτίζοντας ταυτόχρονα ασφαλείς γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ τους· η μια συμπληρώνει την άλλη, δεν την υποκαθιστά, σε ένα καθεστώς αισθητικής ομοιογένειας, όπου τα όρια ανάμεσα στους ήχους και τις λέξεις, την παράνοια και την ισορροπία, την παραίτηση και την αναζήτηση νοήματος, έχουν καταργηθεί. [...]