Στην εποχή της μετα-νεωτερικότητας το πρόβλημα που συζητείται, είναι εκείνο της παγκοσμιοποίησης, των καταπιεστικών δηλαδή δομών μιας υπερεθνικής οικουμένης, η οποία διοικείται πολιτικά, οργανώνεται οικονομικά και σχεδιάζεται επιστημονικά, διαχέεται και πολλαπλασιάζεται ηλεκτρονικά (internet κ.λπ.), μιας οικουμένης η οποία χωρίς ευαισθησία στην πολιτιστική ιδιαιτερότητα υπακούει στη λογική της δύναμης με στόχο τον πλήρη έλεγχο, που καταπνίγει τη ζωή και απειλεί τον πλανήτη γη. Σ αυτό το μοντέλο η παγκόσμια χριστιανική ιεραποστολή, με τη βοήθεια του βιβλικού όρου "οίκος", αντιπαραθέτει ο όραμα μιας άλλης οικουμένης, που θεμελιώνεται στο σύνολο των σχέσεων και όχι των δομών, το όραμα δηλαδή μιας οικουμένης που είναι έκφραση ζωντανής αλληλεπίδρασης, και όχι αυτονομίας των νόμων που οδηγούν στον θάνατο. Το όραμα μιας οικουμένης στην οποία οι άνθρωποι πάσης φυλής και γλώσσας, ο κόσμος των Ορθοδόξων και των ετεροδόξων, των χριστιανών και των πιστών των άλλων θρησκευμάτων, των πιστών και των απίστων, των δικαίων και των αμαρτωλών, είναι δημιουργήματα του ενός Θεού. Το όραμα μιας οικουμένης που ζει με τη βεβαιότητα ότι η γη είναι κατοικήσιμη, επειδή ο Θεός έχει συνάψει τη διαθήκη του με όλη την κτιστή δημιουργία· μιας οικουμένης που καθοδηγείται από την ελπίδα ότι ο ίδιος ο Θεός "εσκήνωσεν εν ημίν" (Ιω. 1,14).