Με την πεποίθηση, ότι εκπληρώνω σχετική επιθυμία του αδελφού μου Μεθοδίου, του από Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας Μητροπολίτη Πισιδίας, το πάλαι ποτέ Μητροπολίτη Αξώμης, αλλά και δική μου οφειλή προς αυτόν, προβαίνω στην έκδοση του έργου μου αυτού με τον τίτλο "Μεθόδιος, ο αδικημένος Ιεράρχης". Οι ιεροί Πατέρες και αδελφοί, ο Καισαρείας Μέγας Βασίλειος, ο Σεβαστείας Πέτρος και ο Νύσσης Γρηγόριος, διακρίνονταν από την αγάπη που τους συνέδεε, αλλά και το σεβασμό των δύο τελευταίων προς τον Μ. Βασίλειο, τον οποίο καλούσαν "κοινόν πατέρα και διδάσκαλον" (Ρ.G., 44, σ. 127). Ενδεικτικό του σεβασμού αυτού είναι η αφιέρωση που κάνει ο Γρηγόριος στο έργο του "περί Κατασκευής του ανθρώπου" στον αδελφό του, τον Σεβαστείας Πέτρο, και την εκπλήρωση χρέους αναγκαιοτάτου του Βασιλείου προς τον αδελφό του Γρηγόριο. Συγκεκριμένα γράφει: "Παλαιού χρέους έκτισιν αποπληρώνω ήκω· ου την απόδοσιν ανεβαλόμην, ουκ αγνωμοσύνης προαιρέσεως, αλλ ασθένεια σώματος· χρέος αναγκαιότατον, και οφειλόμενον υμών τη ακροάσει" (Ρ.G., 30, σ.9). Προς το ήθος και την οφειλή που αισθάνονταν οι δύο προς τον ένα και οι τρεις μεταξύ τους, οι ιεροί αυτοί Πατέρες, προσιδιάζει στη σχέση και στην οφειλή του γράφοντος προς τον μακαριά τη λήξει γενόμενον αδελφόν μου Μεθόδιον, του οποίου τον βίο και το έργο κατέγραψα μετά τον θάνατόν του. Ενόσω ζούσε ο αείμνηστος αδελφός μου ζητούσε να πράξω τούτο, αλλ επιμελώς ανέβαλα την συγγραφή όχι "ασθένεια σώματος", ούτε "αγνωμοσύνης προαιρέσεως", αλλά διότι ήθελα ό,τι θα περιελάμβανα στη διήγηση να μην είναι αποτέλεσμα επηρεασμού, άλλ ελευθέρας βουλήσεως και αντικειμενικής κρίσης. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)