Διαβάζοντας τον Σβέβο σε γοητεύει η απλότητα του ύφους, η ειρωνεία, και μαζί το πάθος μιας ιδιοσυγκρασίας, μιας διάνοιας που δεν έχει ανάγκη ούτε επιθυμεί να μεταμφιέζεται σε συγγραφέα. Μου φάνηκε γνώστης της ζωής, όχι της λογοτεχνίας, μελετητής, πάνω απ όλα, του ίδιου του εαυτού του. Η πρωτοτυπία της παρατήρησης, που εκφράζεται με συνηθισμένα λόγια της καθημερινής ομιλίας, με λεξιλόγιο μάλλον περιορισμένο, δίχως εξεζητημένη διατύπωση ή στόμφο, η οξύτητα της ματιάς, που πηγάζει από την προσοχή, την προσήλωση στα καθημερινά ασήμαντα, που περνούν απαρατήρητα, η ιδιότυπη ειλικρίνεια της ανάλυσης, που κάνει τον συγγραφέα να περνά σε απάτητα μονοπάτια για να φωτίσει ανθρώπινες αντιδράσεις, να εξηγήσει πράξεις φαινομενικά ασήμαντες, που όμως κρύβουν αίτια ανομολόγητα και σπουδαία· ανάλυση, περιγραφή των δαιδάλων του εσωτερικού κόσμου και της συνείδησης, παλινωδίες, αβεβαιότητες, άγχη, είναι το κεντρικό θέμα των αναζητήσεων του Ίταλο Σβέβο.