Όσο εσύ διαβάζεις αυτές τις γραµµές, την ίδια στιγµή, κάπου σ’ ένα µικρό γραφείο µιας µεγαλούπολης, ένας νεαρός δικηγόρος µελετάει αγχωµένος τα χαρτιά του και τα παπούτσια του έχουν πιάσει µεταξύ τους την κουβέντα. Ταυτόχρονα, στην πλαγιά ενός βουνού σ’ ένα νησί του Αιγαίου, δυο δέντρα ερωτεύονται παράφορα, αγναντεύοντας µαζί τη θάλασσα ως τη γραµµή του ορίζοντα και δυο βότσαλα φιλοσοφούν εκεί που σκάει το κύµα. Πιθανόν να σκέφτεσαι πως αυτά που σου λέω είναι… τρίχες. Αν, όµως, ακουµπήσεις τα ακροδάχτυλά σου πάνω στις γραµµές του βιβλίου και δοκιµάσεις να βουτήξεις µέσα στις σελίδες, τότε θα διαπιστώσεις πως οι λέξεις είναι πόρτες για µια άλλη γη. Για έναν άλλο κόσµο, όπου τα όνειρα τα ζεις στον ξύπνιο σου και όπου ο έρωτας είναι ένας Ινδιάνος. Παραµένεις δύσπιστος και όχι άδικα… Σε καταλαβαίνω. Ήµουν κι εγώ σαν εσένα. Δυσκολευόµουν να πειστώ στην αρχή. Έφαγα, όµως, µια ροζ παστίλια µε γεύση τριαντάφυλλο κι αµέσως όλα έγιναν λιγάκι πιο ξεκάθαρα. Οχτώ σύγχρονες ιστορίες για τον έρωτα και την ελπίδα. Οχτώ ιστορίες που, σαν τις διαβάσεις, ίσως θυµηθείς τη γλύκα που ένιωθε καµιά φορά η ψυχή σου, τότε που τα γόνατά σου ήταν ακόµη γεµάτα γρατζουνιές.