Είναι γνωστό ότι η προσωπογραφία και η γενεαλογία είναι βοηθητικοί κλάδοι της ιστορίας που διαλευκάνουν, όσο οι πηγές επιτρέπουν, το έδαφος από συγχύσεις και προφυλάσσουν την ιστορία από παραπλανητικά συμπεράσματα. Συνθετικές εργασίες, χωρίς προηγούμενη διαλεύκανση και διακρίβωση λεπτομερειών, ιδίως σε ατομοκρατικές περιόδους του ιστορικού γίγνεσθαι, οδήγησαν συχνά σε λανθασμένα πορίσματα ή το χειρότερο, δημιούργησαν θεωρίες που ανατράπηκαν από ύστερη αναδίφηση της καταστάσεως των ατόμων και της μεταξύ των σχέσεως. Ο επιστημονικός κλάδος της βυζαντινολογικής προσωπογραφίας και γενεαλογίας, όπως επισημαίνει ο Αλέξης Γ. Σαββίδης, εξετάζει τις αρπαγές, την προέλευση και την χρήση των ονομάτων ή επιθέτων προσώπων ή μελών οικογενειών. Δεν αγνοούνται φυσικά και οι ιστορικές περίοδοι που δρουν τα πρόσωπα. Η συγγραφή γενεαλογικών από του Βυζαντινούς Οίκους υπήρξε αίτημα παλαιόν. Ο συγγραφέας αναφέρεται στην εισαγωγή του στην μελέτη του Ducange, κάνει χρήση της μελέτης του Αντωνίου Χατζή (1902) για τους Ραούλ-Ράληδες και του Αντωνίου Μηλιαράκη (1902) για τους Μαμωνάδες. Έως σήμερα έχουν δημοσιευθεί αναλυτικές βιβλιογραφίες για περισσότερους από 350 μεσοβυζαντινούς και υστεροβυζαντινούς Οίκους και το έργο του συγγραφέα αποτελεί μία συνεισφορά στην βιβλιογραφία των γενεαλογιών της τελευταίας περιόδου του βυζαντινού κράτους (1204-1453).