Κάποια μέρα, ξεφυλλίζοντας τα βιβλία, έπεσα πάνω σ΄΄ ένα με μικρά σχέδια γαλάζια και κεραμιδιά, φοίνικες, μαιάνδρους, μπαλκόνια που κοσμούσαν κάποια περίεργα ποιήματα, μόλις είχα μπει τότε στο γυμνάσιο, ένιωθα μια κρυφή απόλαυση διαβάζοντάς τα, τόσο που μου ΄΄γινε συνήθειο σαν άδειαζε το σπίτι να κατεβαίνω στη βιβλιοθήκη και να διαβάζω αυτά και όχι άλλα, τότε άρχισα σ΄΄ ένα τετράδιο να αντιγράφω τα ποιήματα, στην αρχή τα αντέγραφα πιστά, ύστερα άρχισα να κάνω παραλλαγές, κι αυτές τις παραλλαγές τις νόμιζα δικά μου γραψίματα. Έτσι άρχισα να γράφω. Μερικά χρόνια αργότερα ο Μήτσος μού χάρισε το βιβλίο με τα ποιήματα του Καβάφη, ήταν η πρώτη έκδοση του 1935 με τα σχέδια του Τάκη Καλμούχου, αυτό είναι και το μόνο βιβλίο που διασώθηκε από τη βιβλιοθήκη, από το 1974 που ο τούρκικος στρατός μπήκε στην Αμμόχωστο δε μάθαμε ποτέ τίποτα, ούτε για το σπίτι, ούτε για τα βιβλία, το μόνο σίγουρο είναι ότι η περιοχή δεν έχει κατοικηθεί, σίγουρα θα ΄΄χει χορταριάσει η βεράντα και τα βιβλία, αν είναι ακόμα εκεί, θα ΄΄χουν καλυφθεί με μια στρώση άμμου.