Τριάντα παρά μία μικρές ιστορίες που γεννήθηκαν σε έναν πραγματικό τόπο και χρόνο και μετουσιώθηκαν σε λόγο ποιητικό. Οι ιστορίες αυτές βρίσκονται στις αριστερές σελίδες του βιβλίου ενώ στην αντικριστή δεξιά σελίδα διαβάζουμε μια ποιητική σύλληψη της ουσίας της «μικρής ιστορίας», που αποτελεί τον «συνοδό» της. Τα ζευγαρωμένα κείμενα αλληλοεπιδρούν δημιουργώντας μια ενότητα. Πραγματικότητα και δημιουργία καθρεφτίζονται ανερευνώντας ό,τι πιο βαθιά ανθρώπινο μας έχει αποδοθεί. Η τριακοστή ιστορία δεν γράφτηκε ποτέ. Το τελευταίο ποίημα της συλλογής είναι εκεί για να συνοδέψει καθετί ευάλωτο, άρα καθετί αληθινό που κρύβει ο καθένας μας. Το ζητούμενο είναι η καλοσύνη. Στο εντελώς πρωτότυπο αυτό ποιητικό εγχείρημα της Μαρίας Χαραλαμπίδη χτισμένο όπως είναι με τα διπλά υλικά της ζωής και της τέχνης το μόνο που δε συναντούμε είναι το κενό: οι λέξεις, τα νοήματα, και τα αισθήματα είναι γεμάτα, βαριά στο ζύγι, και υπόλογα στη μουσική. «Μικρή ιστορία»: Σε ώρες μεγάλης αγωνίας / που ακινητούν τα νερά / και λύνονται τα σωθικά μου / σε φωνάζω. / Έχεις, λένε, πεθάνει. / Πολιούχο σκοτάδι σε σκέπει. / Τού τάζω. / Μ΄΄ αφήνει να κοιτάξω χαριστικά. / «Την αγαπούσες στ΄΄ αλήθεια», μου λέει. / «Έλα να δεις πώς κοιμάται η μάνα σου.» / Πουλάκι αποδημητικό / της ξενιτιάς πουλάκι / τα δυο της χέρια σαν φτερά / τα έχει διπλωμένα. «Συνοδός»: Γραφή, γραφούλα μου καλή, / εσύ που τη γνωρίζεις / μίλα της με επίθετα / να στολιστεί και νά ‘ρθει / γιατί με τις προστακτικές / δε γύρισε κανένας.