Ζούμε στη ζωή μας για να μπορέσουμε κάποτε να την αφηγηθούμε. Πρέπει απλά να την περιγράψουμε. Όπως τη ζήσαμε. Χωρίς φτιασιδώματα. Έτσι θα δώσουμε τη δυνατότητα στους δικούς μας να τη γνωρίσουν. Να ζήσουν με αγωνία τις στιγμές που περάσαμε. Με αυτή την εξομολόγηση ο Αργύρης Κάλμπαρης ζητά την λύτρωση. Παρουσιάζει τη ζωή του σαν μυθιστόρημα. Με τη σφραγίδα της αγάπης και της αλήθειας. Η διαδρομή αρχίζει από τα πρόσφατα χρόνια του πολέμου και της κατοχής, περνάει από τα πέτρινα χρόνια της αμφισβήτησης και των παθών του μεταπολέμου και σαν νυστέρι ανοίγει το απόστημα του μίσους και της αλληλοεξόντωσης του εμφυλίου.