Ο κινηματογράφος δεν υπήρξε ποτέ "βωβός". Από τους πρώτους κιόλας βηματισμούς των "κινούμενων εικόνων", η μουσική και ο κινηματογράφος μοιράστηκαν μία κοινή πορεία. Όμως, παρά την άμεση σύνδεσή τους, οι κλασικές προσεγγίσεις στις κινηματογραφικές σπουδές υιοθετούν μία οπτικοκεντρική ανάλυση των ταινιών, υποβιβάζοντας συχνά τη μελέτη της μουσικής και, εν γένει, του ήχου. Στο βιβλίο αυτό, ο (εθνο)μουσικολόγος Νίκος Πουλάκης προτείνει μία κριτική "μουσικολογία του κινηματογράφου", μέσω της οποίας είναι δυνατό να κατανοήσουμε βαθύτερα τα νοήματα των κινηματογραφικών ταινιών. Ερμηνευτικά παραδείγματα από τον νεότερο ελληνικό κινηματογράφο αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες του ρόλου της μουσικής στο οπτικοακουστικό πλαίσιο της κινηματογραφικής ταινίας.