[...] Είχε περάσει μια βδομάδα. Το Χάρλεμ φιγουράριζε στα πρωτοσέλιδα των λαϊκών εφημερίδων. Καυτές σκουρόχρωμες γκόμενες και σχιζοφρνείς δολοφόνοι αναμειγνύονται με συνταγματάρχες από το Νότο και δυό τρελούς ντετέκτιβ του Χάρλεμ, για την τέρψη του κοινού. Η μακάβρια αναφορά στις ληστείες και τους φόνους παρουσίαζε το Χάρλεμ σαν κόλαση του εγκλήματος. Ο Ντίκ Ο΄Χάρα και η Άιρις είχαν κατηγορηθεί για συνωμοσία απάτης και δολοφονία δεύτερου βαθμού. Η Άιρις ούρλιαζε με μεγάλα γράμματα ότι είχε εξαπατηθεί από την αστυνομία. Το κίνημα Επιστροφή στην Αφρική συναγωνιζόταν με το κίνημα Επιστροφή στο Νότο να κατακτήσει τη συμπάθεια του κοινού. [...] Ο νεκροθάφτης έβαλε μπροστά και ξεκίνησαν. Ήταν συνοφρυωμένος από τις σκέψεις του. "Έντ, κάτι ξεχνάμε". "Ναι, γαμώτο. Ξεχνάμε να σκοτωθούμε". "Θέλω να πω, αυτό το περιστατικό δεν σου λέει κάτι;" "Μου λέει να φύγω από το Σώμα όσο είναι ακόμα καιρός". "Θέλω να πω, τόσος παραλογισμός πρέπει να έχει κάποιο νόημα στο τέλος", επέμεινε ο Νεκροθάφτης καθώς έμπαινε στο πέρασμα του Ήστ Σάιντ. "Πιστεύεις αυτή τη μαλακία που λες;" Τα μυθιστορήματα του Τσέστερ Χάιμς δεν είναι ακριβώς αστυνομικά μυθιστορήματα, κι ας έχουν περίστροφα, πτώματα και άλλα στερεότυπα. Για τον Χάιμς, η ποίηση δεν υπάρχει χωρίς φρίκη, ούτε το γέλιο χωρίς θάνατο. Οι δύο ήρωές του ονομάζονται Έντ Τζόνσον, γνωστός με το παρατσούκλι Μακάβριος Έντ, και Τζόουνς, γνωστός με το παρατσούκλι Νεκροθάφτης Τζόουνς. Δυο σκληροτράχηλοι μπάτσοι που δεν πουλιούνται. Και μαύροι, εννοείται. Στο Μπαμπάκι στο Χάρλεμ ο Χάιμς παίζει με το όνειρο των μαύρων του Χάρλεμ για την επιστροφή στην Αφρική, με το οποίο βαυκαλίζονται οι πιο ελαφρόπιστοι και πέφτουν θύματα του απατεώνα αιδεσιμότατου Ντικ Ο Μάλλευ, πρώην κατάδικου, που εισπράττει χίλια δολάρια ανά άτομο υποσχόμενος το ταξίδι επιστροφής στα προγονικά εδάφη, μακριά από την αμερικανική κόλαση των λευκών. Κι από κει τα χρήματα χάνονται κι αρχίζει ένα ευτράπελο κυνηγητό σε ολόκληρο το Χάρλεμ για τον κλέψαντα του κλέψαντος.