Ο Όμηρος ονόμασε τη Δωδώνη: δυσχείμωνον Δωδώνη. Σε ένα τόσο ορεινό τόπο φτιάχτηκε το Μαντείο της Δωδώνης, το ιερό του Δία. Πώς όμως θα έφταναν οι πιστοί εκεί;
Σε ένα απομονωμένο Μαντείο που η αρχή της κατασκευής του χάνεται στα βάθη του χρόνου, πριν και από τους μύθους, και είναι ένα δύσκολο μέρος για να το επισκεφτεί ο απλός άνθρωπος της εποχής εκείνης, σε τι εξυπηρετούσε η κατασκευή θεάτρου 17.000 θέσεων, τη στιγμή που πέρασαν πάνω από 1.000 χρόνια για να έχουμε τα έργα του Σοφοκλή, του Ευριπίδη και των άλλων επιφανών ποιητών;

Αξιοσημείωτο είναι ότι σε κάθε ένα από τα 17.000 πέτρινα καθίσματα, κόπηκε το επάνω μέρος της πέτρας, τοποθετήθηκε ένα παχύ στρώμα χαλαζία και επανατοποθετήθηκε η κομμένη πέτρινη φέτα, κρύβοντας από τα ανθρώπινα μάτια την παράξενη επέμβαση. Σε τι εξυπηρετούσε αυτό;
Ο χαλαζίας είναι το δεύτερο πιο σκληρό ορυκτό μετά το διαμάντι, χρησιμοποιείται στις τηλεπικοινωνίες, και κόβεται μόνο με σταθερή ισχύ. Είχαν σταθερή ισχύ στο Μαντείο της Δωδώνης;

Η Δωδώνη είναι αδελφοποιημένο Μαντείο με το Μαντείο της όασης Σίβα στην Αίγυπτο. Ποια ήταν η αναγκαιότητα της ταυτόχρονης σχεδόν ανέγερσης των δύο Μαντείων μαζί; Ποιος πραγματικά έδωσε την εντολή και από πού; Η ιστορία μας λέει πως η απαίτηση ξεκίνησε από τον ναό του Άμμωνος Διός στο Λούξορ της Αιγύπτου. Οι ενδείξεις δείχνουν πως ο πραγματικός στόχος ήταν να ελεγχθεί ο χώρος μεταξύ 20ού και 40ού παραλλήλου. Αυτή είναι η είσοδος και έξοδος όλων των αμερικάνικων και ρώσικων αποστολών στο διάστημα. Γιατί άραγε η απαίτηση αυτή εκδηλώθηκε πριν από το 1.500 π.Χ.;