Είναι γνωστό ότι το ελληνικό αλφάβητο υπήρξε δημιουργός, γνωστός και πρότυπο όλων των ευρωπαϊκών γραμμάτων. Σε σχήμα και αλφαβητική ακολουθία. Πραγματικότητα που ισχύει (και) για όλες τις ευρωπαϊκές λέξεις. Τουλάχιστον τις βασικές, αυτές που συνθέτουν και την ουσία κάθε γλώσσας. Γιατί, όμως, τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου είναι εικοσιτέσσερα; Σαν τις αριθμημένες με αυτά "ωδές" των τελικών ομηρικών έργων (Ιλιάδας και Οδύσσειας), αυτών που αποτελέσανε τη "βίβλο"του αρχαιοελληνικού κόσμου;... Όσες ακριβώς οι ραβδώσεις του ιωνικού κίωνα;... Σαν τις εικοσιτέσσερις ώρες που συνθέτουν τον αδιάκοπο "κύκλο"της καθημερινής ζωής;... Είναι γνωστό πως τα εικοσιτέσσερα γράμματα είναι ταυτόχρονα και αριθμοί... Αυτό που δεν είναι "καταφάνερα" γνωστό αφορά τη λογική σχέση που δεν υπάρχει ανάμεσα σε (προ)καθορισμένες "σειρές" όπως αυτή των αριθμών 1,2,3,4,5 και των εννοιών "Θεός" (ή Έρως), "ύλη", "νους", "ενέργεια", "δύναμις". Μιας σειράς, για παράδειγμα, που"λογικοποιεί"το φαινόμενο της έννοιας"δύναμις".Της ικανότητας για "ύπαρξη" και "δράση", για τον Αριστοτέλη. Και συγχρόνως μιας μαθηματικής έννοιας, που υπονοεί το "τετράγωνο αριθμού" για τον Πλάτωνα και τον Ευκλείδη. Ο Μυστικός λόγος αποκαλύπτει αυτές ακριβώς τις σχέσεις, εμφανίζοντας την ελληνική γλώσσα σαν αυτό που πραγματικά είναι. Το "κλειδί" και η Γνώση για κάθε ουσιαστική - επιστημονική Έρευνα.