Μέσα από την ανάγκη της κοινωνίας για διάλογο γεννιέται μια τέχνη. Αυτή η απλή δήλωση μας δείχνει την αρχή της τραγωδίας και, παρ όλα τα σύνθετα επιχειρήματα σχετικά με την καταγωγή της τραγικής τέχνης, το θέμα μάλλον δεν είναι περισσότερο πολύπλοκο απ αυτό. Για τους Έλληνες η ιστορία της καταγωγής αυτού του τραγικού θεάτρου μοιάζει να είναι μια πολύ σύντομη ιστορία ειπωμένη με τον τρόπο του Μπρεχτ, για να μεταδώσει μάλλον την ιστορία του παρόντος παρά έναν αντικειμενικό κόσμο σε μια μακρινή εποχή. Ο Αριστοτέλης, όταν θεώρησε σκόπιμο ως φιλόσοφος να ασχοληθεί με το θέμα γενεαλογικά, το απέδωσε σε ένα αόριστο παρελθόν, η ακρίβεια του οποίου δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διηγούμενος απλώς πως κάποιοι άνθρωποι διεκδίκησαν την τράγου ωδή, ενώ κάποιοι άλλοι, πάλι, λέγεται πως επινόησαν τον όρο τραγωδία. Αφού κατανοήσουμε την έντονη επιθυμία των Ελλήνων για την ιστορία του παρόντος, δηλαδή μια ιστορία που γράφεται στον ενεστώτα για την εκπαίδευσή τους στους μύθους και στην πολιτική, στις τέχνες και στα αθλήματα, τη διήγηση εποικοδομητικών ιστοριών από ένα μυθικό παρελθόν σαν γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα, τότε μόνο μπορούμε να επανεφεύρουμε τους μύθους τους, να θέσουμε το θέατρό τους επί σκηνής και να επανεξετάσουμε την τέχνη τους στο κοινωνικό της πλαίσιο.