Εξήντα δύο (62) χρόνια πέρασαν από το τέλος της δοξασμένης μα και ματωμένης εποχής της ηρωϊκής αντίστασης του ελληνικού λαού κατά της τριπλής κατοχής (Ιταλών, Γερμανών και Βουλγάρων), ικανά για έναν ερευνητή να δει τα γεγονότα πιο αντικειμενικά, από κάποιον άλλον που γράφει "εν θερμώ", αφού ο χρόνος φέρνει πάντα στο φως την αλήθεια. Γράφτηκαν πολλά για την Εθνική Αντίσταση και τους πρωταγωνιστές της, από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα εκείνα, στρατευμένους στη μια ή στην άλλη παράταξη. Ακούστηκαν ύμνοι και κατάρες, γιατί ο καθένας έγραφε και περιέγραφε τα γεγονότα απ τη δική του σκοπιά, εγκωμιάζοντας τον ηρωισμό και την ανιδιοτέλεια του αγώνα της παράταξης του, κι αφήνοντας να χυθεί όλη η εμπάθεια και το μίσος του για τους αντιφρονούντες. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Θα νόθευα καρδιά και νου αν κι εγώ πορευόμουνα τον ίδιο δρόμο. Στο πόνημα μου τούτο θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω έναν απ τους πρωταγωνιστές εκείνων των χρόνων, το Σουλιώτη αγωνιστή Ναπολέοντα Ζέρβα, τώρα που συμπληρώνεται μισός αιώνας από τη θανή του. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)