Ο Ιβάν Μπούνιν (Βραβείο Νόμπελ, 1933), σε τούτη τη συλλογή διηγημάτων από ολόκληρη τη συγγραφική διαδρομή του, αποκαλύπτει το ιλιγγιωδώς απέραντο και πολύμορφο ρώσικο τοπίο αγγίζοντάς το ερωτικά. Παντού. Με τον εμμονικό ενθουσιασμό με τον οποίο ο ερωτευμένος ψηλαφίζει πόντο πόντο το σώμα της αγαπημένης του κι ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει περιοχή του, δεν υπάρχει πτυχή του, δεν υπάρχει σημείο του που να μη λειτουργεί ως «ερωτογενής ζώνη». Και την αφυπνίζει μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Την κάνει να σκιρτάει, να τανύζεται, να εκδηλώνεται, να επιθυμεί. Η Ρωσία του, η Ρωσία του παρόντος του αλλά και της μνήμης του, η προεπαναστατική Ρωσία των αριστοκρατών και των μουζίκων, η «πραγματική Ρωσία», είτε έτσι όπως υποστασιάζεται στη γεωγραφία, είτε έτσι όπως αποτυπώνεται στο «μέσα» των ηρώων του είναι σάρκα ακόρεστη, απρόβλεπτη, ερωτική. Ο έρωτας, πάλι, μοιάζει να «σφραγίζεται» από το ρώσικο τοπίο. Ταξιδεύει στα μεγάλα ποτάμια, χάνει τον προσανατολισμό του σε χιονισμένες στέπες, σκιάζεται σε σκοτεινές αλέες, χρωματίζεται από τις διαθέσεις του ουρανού. Και είναι, ασφαλώς, αχανής και ατελεύτητος. Σαν τη Ρωσία. Υπάρχει πάντα ένα «διαρκώς παραπέρα» που ποτέ δεν θα μετατραπεί σε εμπειρία και βίωμα. Θα παραμείνει πάντα ανοιχτό. Ως πιθανότητα. Ως εκκρεμότητα. Ως χαίνουσα πληγή. Ο Έρωτας και η Ρωσία είναι δυο έννοιες που εδώ ταυτίζονται.