"Κάνουν λάθος, βαρύ, ασυγχώρετο λάθος, όσοι σπουδάζουν τον άνθρωπο αποκλειστικά και μόνο στις επιστημονικές πραγματείες ή (χειρότερ ακόμη) στα διδακτικά εγχειρίδια της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας. Οι πλούσιες, οι βαθιές πηγές είναι τα εργατών συγγραφέων... Εκεί θ αγγίξουν ζεστή, κρουστή, παλλόμενη τη ζωή σε όλες τις φωτοσκιάσεις της" (Ευάγγ. Παπανούτσος, "Η κρίση του πολιτισμού μας", Φιλιππότη, Αθήνα 1992). "Έτσι, αναπαριστώντας και ερμηνεύοντας τη ζωή, η Λογοτεχνία ανοίγει στους μελετητές της ευρείς ορίζοντες γνωριμίας με τη ζωή των άλλων και φέρει με τον τρόπο αυτό ανθρώπινη εμπειρία, πέραν εκείνης που μπορεί να έχει το κάθε άτομο από την προσωπική του ζωή. Το κάθε άτομο κάνει μια, τρόπον τινά, ηρωική έξοδο από τη στενότητα του προς την εμπειρία των πολλών. Τα κείμενα των μεγάλων λογοτεχνών ενσαρκώνουν βιώματα και εμπειρίες που λειτουργούν δημιουργικά, δηλαδή μεταγγίζουν εμπειρία, επειδή προβάλλουν ανάγλυφα και παραστατικότατα το θέαμα της ανθρώπινης ζωής, είτε στις σκιερές πλευρές της ανθρώπινης ψυχολογίας είτε στις μεγάλες ανθρώπινες ανατάσεις. Εύστοχα, κατά την εκτίμησή μου, έχει λεχθεί πως ο κάθε άνθρωπος είναι ό,τι έχει διαβάσει. Ακόμη, η όλη εργασία οργάνωσης και παράθεσης του υλικού που κάνει ο συγγραφέας και η ερμηνευτική διείσδυση και κατανόηση που επιχειρεί ο μελετητής αποτελούν άριστη νοητική άσκηση, που οδηγεί ταυτόχρονα στην κατανόηση και διείσδυση στα προβλήματα της ζωής. Εύστοχα, και πάλι, έχει λεχθεί ότι η "πάλη με το κείμενο" είναι αυτή που παιδεύει" (Αθανάσιος Βερτσέτης, "Διδακτική της αρχαίας γραμματείας", Αθήνα 2002). (από τον πρόλογο του βιβλίου)