Εμείς οι κοινοί θνητοί, είμαστε πολύ απαιτητικοί με τον εαυτό μας, τον έχουμε σε μια μόνιμη αξιολόγηση και δεν είναι λίγες οι φορές, που του συμπεριφερόμαστε σα να είναι άλογο κούρσας. Δε χαιρόμαστε με τις νίκες μας, δε συνδεόμαστε με αυτά που πετυχαίνουμε και αν αυτός που μας συντροφεύει 24/7, ο μόνιμος συνοδοιπόρος μας, ο εαυτός μας, δε μας υπηρετεί πιστά, με τον τρόπο που θέλουμε εμείς, τον μαστιγώνουμε και τον εξορίζουμε. Δεν ακούμε τις ανάγκες μας, δε συντονιζόμαστε μαζί του. Δεν αποδεχόμαστε τις ευάλωτες πλευρές μας, δε μας επιτρέπουμε να είμαστε τρωτοί, αφού και κοινωνικά, εκπαιδευόμαστε για να έχουμε μια αυτοσυγκράτηση. Οι «Νίκες» γράφτηκαν σαν οδηγός, για να βοηθήσουν ανθρώπους που δεν εφησυχάζουν και θέλουν να αποκτήσουν καλύτερη ποιότητα ζωής. Γράφτηκαν όμως και για όσους βιώνουν δυσάρεστες καταστάσεις, να τους βοηθήσουν να βρουν τα βαθύτερα αίτια της δυσκολίας τους (χωρίς βέβαια να μπορούν να αντικαταστήσουν τη συμβολή του θεραπευτή), να εκπαιδευτούν σε έναν θετικό (αλλά όχι ουτοπικό) και χρήσιμο γι΄ αυτούς τρόπο σκέψης, να εγκαταστήσουν τη χαρά στην καθημερινότητά τους και να απολαύσουν νίκες σε όλα τα πεδία της ζωής τους.