Ένας νεαρός δανδής με καπέλο αλά Ρέμπραντ περισσότερο εξοικειωμένος με τις ιπποδρομίες παρά με τα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου της Βιέννης· ένας κομψός εστέτ με μποέμικα δεμένη γραβάτα και μακριά μαλλιά, που περισσότερο νοιάζεται για τα ρομάντζα του με την Άννι, την Όλγα, την Γκίζελα ή την Τόνι, παρά για τα ιατρικά του καθήκοντα στο Γενικό Νοσοκομείο· ένας όχι ακριβώς παραστρατημένος γιος, αλλά ούτε κι ο άξιος διάδοχος που θα επιθυμούσε να αφήσει στη θέση του ο διεθνώς καταξιωμένος ωτορινολαρυγγολόγος καθηγητής Γιόχαν Σνίτσλερ -όλα αυτά συνθέτουν το πορτρέτο του Άρτουρ Σνίτσλερ στα νεανικά του χρόνια. Όταν, όμως, είκοσι χρόνια αργότερα, ως αναγνωρισμένος συγγραφέας, καταγράφει τις αναμνήσεις του, βλέπει πλέον κάτω από την επιφάνεια: έναν νεαρό άνδρα που διαισθανόταν τον εσωτερικό του προορισμό, έψαχνε όμως ακόμα να βρει το δρόμο του· μια κοινωνία που έσπρωχνε με τρόπο τις κοινωνικές δυσαρμονίες κάτω από το χαλί του σαλονιού και παρακολουθούσε ανέμελα την άνοδο του αντισημιτισμού· μια αυτοκρατορία, που πορευόταν αποφασιστικά προς την κατάρρευσή της. Ο Άρτουρ Σνίτσλερ, χαρακτηριστικό τέκνο της Βιέννης του 1900, πρωτεργάτης του αυστριακού μοντερνισμού, συγγραφέας τον οποίο ο Φρόυντ θεωρούσε το alter ego του, ζωντανεύει στην αυτοβιογραφία του, χωρίς νοσταλγική μελαγχολία και πάθος, τις πρώτες του λογοτεχνικές απόπειρες, τη ζωή της μεγαλοαστικής τάξης, τις χοροεσπερίδες, την όπερα και τα θέατρα, φίλους, δάσκαλους και συγγενείς: όλα τα βιώματα μιας νιότης στη Βιέννη.