Η νέα ποιητική συλλογή της Γιόλας Αργυροπούλου-Παπαδοπούλου έμπλεη νοσταλγίας, αγάπης, αφοσίωσης, χωρίς να λείπει και η άποψή της για τα σύγχρονα θέματα. Ίσως, η συλλογή αυτή με τόσα αυτοβιογραφικά στοιχεία να είναι η πιο προσωπική της κατάθεση. «Έχοντας ολοκληρώσει τη γραφή αυτού του βιβλίου μου, σκεφτόμουν πως δεν έγραψα ποίηση, αλλά πως με «λέξεις – χρώματα» ζωγράφισα τοπία των σκέψεων, των συναισθημάτων και των αναμνήσεών μου, τοπία που άλλοτε ζωγράφιζα με το γαλάζιο του στοχασμού, άλλοτε με το ροζ της τρυφερότητας, με το χρυσό της χαράς, με το πράσινο της ελπίδας, με το πορφυρό του πάθους, με το γκρίζο της μελαγχολίας, με το μαύρο του πένθους κι άλλοτε με τη χρυσόσκονη της μνήμης. Το σίγουρο είναι πως τα χρώματα που χρησιμοποίησα ήταν ανεξίτηλα και πως όλα αυτά τα τοπία της σκέψης και της ψυχής μου θα παραμείνουν αναλλοίωτα στην υπόλοιπη διαδρομή του βίου μου, για να με συντροφεύουν και να μου θυμίζουν στιγμές, τόπους, πρόσωπα και γεγονότα που κυριολεκτικά «σφράγισαν» τη ζωή μου και την πλούτισαν με θησαυρούς αξίας ανεκτίμητης…»