Ένα κορίτσι δεκατριών χρονών σπάει την πόρτα της εφηβείας και μπαίνει μέσα. Μια μάνα σκύβει απελπισμένη πάνω από τη λεκάνη της τουαλέτας. Ένας μεσήλικας είναι πεσμένος κάτω, εδώ και ώρες. Ένας νεαρός περπατάει μέσα στο κρύο με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του. Ένας πατέρας κλαίει τηγανίζοντας πατάτες. Μια Γιούλα έχει τυλίξει το καλώδιο του τηλεφώνου γύρω από τον λαιμό της. Η οικογένεια κάθεται αγαπημένη στο τραπέζι και τρώει κατσικάκι φούρνου ή μήπως τρώει τα μέλη της; Οι ήρωες του βιβλίου παλεύουν απεγνωσμένα να υποτάξουν τα σκοτεινά και βίαια ένστικτά τους, αλλά αυτά είναι τελικά που θα τους σπρώξουν στο επόμενο βήμα, άλλοτε λυτρωτικό, άλλοτε καταστροφικό, πάντα όμως αναγκαίο και αναπόφευκτο. Λίγο πριν είχε γίνει φασαρία στο σπίτι, γι’ αυτό και ο Σάκης είχε βγει έξω, δεν άντεχε να ακούει φωνές. Η μαμά, μέσα στον πανικό της προετοιμασίας, είχε πει στα παιδιά να αρχίσουν να ετοιμάζονται, γιατί όπου να ’ναι θα ερχόντουσαν οι θείοι και η γιαγιά, η Γιώτα όμως δεν ήθελε να ετοιμαστεί, στην αρχή επειδή, όπως είπε, μισούσε το κίτρινο φουστάνι. Μετά όμως αντέδρασε ακόμα πιο έντονα, έβαλε τα κλάματα και είπε ότι τους μισούσε όλους, μέχρι που η μαμά αναγκάστηκε να της ρίξει ένα δυνατό χαστούκι, κι έτσι τώρα η μαμά μαζί με τη Γιώτα στεκόντουσαν στο κεφαλόσκαλο, η μαμά χαμογελαστή και η Γιώτα από πίσω της μουτρωμένη, με το κίτρινο φουστανάκι της κι ένα κόκκινο σημάδι στο αριστερό μάγουλο.