"Δεν ήταν η ντροπή αλλά ο φόβος που τον καταδίωκε. Ο φόβος που του προκαλούσε η βεβαιότητα ότι μπορούσε να εξαπατηθεί από τον οποιονδήποτε που θα είχε κάποιο λόγο να το κάνει. Ήταν αρκετό να χαμηλώσουν τα φώτα και να απλωθεί ένα λεπτό σκοτάδι για να γίνει ολοκληρωτικά ανίκανος να διακρίνει τη πραγματικότητα... Μια θλιμμένη και τρυφερή φωνή, μια εξομολόγηση που φαίνονταν ειλικρινής μα περισσότερο από όλα τα χέρια που τον χάιδεψαν με επιδεξιότητα και το στόμα που τον εντυπωσίασε για την αποτελεσματικότητά του, χωρίς πρώτα να υποχρεωθεί σε εκείνη την υποκριτική και ταπεινωτική ταυτόχρονα διαβεβαίωση των ανύπαρκτων μεγάλων αισθημάτων, ήταν αρκετά και για να τον παραπλανήσουν αλλά και για να αφυπνίσουν την ασυγκράτητη επιθυμία των ψευδαισθήσεων."