Μέσα από τις συνομιλίες του με το δημοσιογράφο Michka Assayas, ο ηγέτης των U2, αποκαλύπτεται για πρώτη φορά, μιλώντας εκ βαθέων για το πώς τον επηρέασε ο θάνατος του πατέρα του, για τις προσωπικές του σχέσεις, για τις πεποιθήσεις του, το πολιτικό του έργο και το τι σημαίνει να είσαι σούπερ σταρ. Οι ερωτήσεις αποτελούν απλώς την αφορμή για να ξεδιπλώσει με χειμαρρώδη τρόπο τους λόγους που γράφει τραγούδια, που εμμένει σε συγκεκριμένα ιδανικά και αρχές, που αποφάσισε να ανοιχτεί μ αυτό τον τρόπο στο κοινό. Ο Bono μιλάει: -Για τους U2: Είμαι ένας άθλιος κιθαρίστας και ένας ακόμα πιο απαράδεκτος πιανίστας. Αν δεν είχα τον Edge από κοντά, ο οποίος ήταν ένας εκπληκτικά χαρισματικός, σύνθετος μουσικός, δεν θα είχα καμία ελπίδα. Αν δεν είχα τον Larry και τον Adam, αυτές οι μελωδίες δεν θα είχαν γίνει τραγούδια. -Για το έργο του στην Αφρική: Το να κρατάς τα παιδιά σαν λύτρα για τα χρέη των παππούδων τους είναι ένα ζήτημα δικαιοσύνης. Ή το να μην επιτρέπεις στους φτωχότερους από τους φτωχούς να βάζουν τα προϊόντα τους στα ράφια μας, ενώ διαφημίζεις την ελεύθερη αγορά, για μένα είναι επίσης ένα ζήτημα δικαιοσύνης – και όχι φιλανθρωπίας. -Για την πολιτική: Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στην πολιτική και την παρασκευή αλλαντικών είναι ότι αν ήξερες τι πέταγαν μέσα, δεν θα ήθελες να φας το τελικό προϊόν. -Για τον εαυτό του: Ανήκω σ ένα συγκρότημα, μουτζουρώνω χαρτιά, καπνίζω πούρα, πίνω κρασί και διαβάζω τη Βίβλο. Είμαι ένας ακτιβιστής, ένας περιπλανώμενος πλασιέ ιδεών. Σκακιστής, rock σταρ μερικής απασχόλησης, τραγουδιστής της όπερας, στο πιο θορυβώδες λαϊκό συγκρότημα της υφηλίου. Πώς σου φαίνεται αυτό;