Ένα πρωί, έκανα μια περίεργη ανακάλυψη που αφορούσε τον εαυτό μου: ο Μοχτίρ, ο μόνος που δε με νευρίαζε ανάμεσα στους προστατευόμενους της γυναίκας μου, ήταν μόνος μέσα στο δωμάτιό μου μαζί μου. Στεκόμουν όρθιος δίπλα στη φωτιά, με τους δύο αγκώνες μου ακουμπισμένους πάνω στο τζάκι, μπροστά σ ένα βιβλίο, και μολονότι έδειχνα απορροφημένος, μπορούσα κι έβλεπα μέσα στον καθρέφτη την αντανάκλαση των κινήσεων του παιδιού, στο οποίο είχα στραμμένη την πλάτη. Μια ανεξήγητη περιέργεια μ έκανε να παρακολουθώ τις χειρονομίες του. Ο Μοχτίρ δεν ήξερε ότι τον παρακολουθούσα και με νόμιζε βυθισμένο στην ανάγνωση. Τον είδα να πλησιάζει αθόρυβα σ ένα τραπέζι όπου η Μαρσελίν είχε ακουμπήσει, δίπλα στο εργόχειρό της, ένα ψαλιδάκι, να το παίρνει διακριτικά και με μια γρήγορη κίνηση να το εξαφανίζει κάτω από το μπουρνούζι του.