ΟΙ ΜΑΥΡΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ Δεν με πονάει η κούφια σιωπή Ούτε η λυπημένη έχθρα των άδειων σπιτιών, οι σπαραγμένες βιτρίνες Η ματαιότητα των επικλήσεων στον Ύψιστο Αν υπάρχει Θεός Γιατί, ρωτάω, να εξετάσει τι κινείται, τι Κάτω απ’ τις σόλες των απερινόητων, άμεμπτων στιβανιών του; Έχει δικό του πόλεμο να περιποιηθεί Την Εύα, τον Αδάμ της και το φίδι τους Πού ο καιρός για το δικό μας το σακατεμένο αίμα Μόνοι πρέπει Νυχιά, σφυριά, αγγελτήριο παθών, σιωπητήριο Έγερσις, έγερσις Τα πυροφάνια των αναμνήσεων, οι φορτωτικές τρεις κι εξήντα Το κοράκι του Πόε Οι αμανέδες Ποιοι επί τέλους είμαστε; Για πού τραβάμε; Νικήθηκε ο Ακρίτης μας ο Διγενής; Βούλιαξαν τα πυρπολικά; Γέννησε η μικρομάνα το παιδί στη μέση των απελπισμένων λεωφόρων; Ανεβάστε τις μαύρες σημαίες...