Η ελισαβετιανή Αγγλία είχε πολλούς λόγους να περηφανεύεται: ήταν το κέντρο του ευρωπαϊκού εμπορίου, ήταν η πατρίδα του Σαίξπηρ, και είχε αρχίσει να ιδρύει αποικίες στο Νέο Κόσμο. Όμως είχε περιορισμένη στρατιωτική δύναμη και ζούσε κάτω από τη συνεχή απειλή της εισβολής από την Ισπανία και τη Γαλλία. Ανίκανη να ανταγωνιστεί τους εχθρούς της στη θάλασσα ή στο πεδίο της μάχης, η Βασίλισσα Ελισάβετ αναγκάστηκε να τους παρασύρει σε μια διπλωματική αναμέτρηση. Το μυστικό της όπλο ήταν ο Σερ Φράνσις Ουόλσινχαμ, που έφερε τον μετριοπαθή τίτλο του Αρχιγραμματέα της, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ο προσωπικός της κατάσκοπος. Ο Ουόλσινχαμ χειραγωγούσε τις καθολικές χώρες με μια δύναμη που υπερείχε κατά πολύ της ισπανικής αρμάδας: την κατασκοπεία. Σπέρνοντας ή στρατολογώντας κατασκόπους σε όλες τις ξένες αυλές της Ευρώπης αλλά και στην καρδιά των εγχώριων συνωμοτών, ο Ουόλσινχαμ αντιμετώπισε αποτελεσματικά επαναλαμβανόμενες απόπειρες κατά της Βασίλισσας στο αγγλικό έδαφος. Χρησιμοποίησε τα μαθηματικά και την αποκωδικοποίηση προκειμένου να αποκρυπτογραφήσει μηνύματα που αντάλλασσαν οι πρέσβεις με τους βασιλείς. Οργάνωσε δίκτυο ευφυούς προπαγάνδας παραπληροφόρησης ώστε να εξουδετερώσει τους αντιπάλους της Αγγλίας και να παραπλανήσει τους συμμάχους της. Τέλος, με μοναδική πανουργία, παρέσυρε τη Μαρία της Σκοτίας σε συνωμοσία ενάντια στη ζωή της Ελισάβετ, και έστειλε την καθολική Βασίλισσα στην αγχόνη. Οι μυστικές επιχειρήσεις ήταν το δυνατό σημείο του Ουόλσινχαμ: οι πρωτοποριακές του τεχνικές παραμένουν μέχρι σήμερα βασικά εργαλεία της διεθνούς κατασκοπείας.