Όλοι μας κουβαλάμε κι από έναν Βεσάρο, φοβισμένο αλλά και στιβαρό, αθάνατο... "Όλοι μας έχουμε μέσα μας έναν Βεσάρο. Ποιος είναι ο Βεσάρος; Ένα παιδί, με τα δάχτυλα τεντωμένα, που αγγίζει τον ουρανό, το "Δέντρο του Κόσμου", τα πόδια θαμμένα στο χώμα, τα χέρια να χαϊδεύουνε και να φιλάνε τ αστέρια... Pollux! Το μυστήριο αυτού του άστρου απέραντο. Βεσάρε, είσαι παιδί και γέροντας, έχεις μνήμες που μόνο ένας αθάνατος μπορεί να έχει, ονειρεύεσαι μακρινά και ανεξίτηλα ταξίδια, κατουριέσαι, χτυπάς το τύμπανο στους ρυθμούς της καρδιάς σου... Βεσάρε, αδύναμος αλλά και τόσο δυνατός ποιητής, όχι της γλώσσας αλλά του σύμπαντος. Βεσάρε, ποιος είσαι; Όλοι μας κουβαλάμε κι από έναν Βεσάρο, φοβισμένο αλλά και στιβαρό, αθάνατο... Σε σέβομαι για το κουράγιο σου, και μαζί νιώθω μιαν αβάσταχτη συμπόνια... Βεσάρε, κοιμήσου, ξεκουράσου, στο βάθος όλο το Σύμπαν δουλεύει για σένα..." (Μαργαρίτα Καραπάνου)