Με τα προηγούμενα βιβλία του ο Μαρτσέλο Ντ Όρτα δημιούργησε ένα νέο αφηγηματικό είδος: τον ακαταμάχητο, ορμητικό και καυστικό λόγο της έκθεσης. Οι εκθέσεις των παιδιών του Αρζάνο -καρπός της διδακτικής του εμπειρίας στις κακόφημες συνοικίες της Νάπολης και των περιχώρων της- αποτελούν μια επιτυχημένη σύνθεση ειρωνίας και απόγνωσης, η οποία δημιουργήθηκε με την ανάμειξη ευφυολογημάτων και σκέψεων, που άλλοτε ο δάσκαλος άκουσε από τους μαθητές του και άλλοτε διάβασε στα γραπτά τους. Αποτελούν το απόσταγμα του χαρακτηριστικού ναπολιτάνικου πνεύματος: εκείνης της καυστικής αίσθησης χιούμορ, που αγγίζει τα όρια της παραδοξολογίας, της σύγχυσης του παλιού με το σύγχρονο, της συμμετοχής στην ιστορία (όπου ένας πρωταγωνιστής της ζωής της γειτονιάς, ένας φαραώ της Αιγύπτου και ένας πρόεδρος των ΗΠΑ μπαίνουν στο ίδιο σακί), και μιας σκληρότητας, που ποτέ δεν ξέρεις αν είναι ασυνείδητη ή σκόπιμη. Πώς είναι δυνατόν να μην αισθανθεί ξανά μαθητής ένας δάσκαλος που είναι αναγκασμένος να ζει καθημερινά στις κακόφημες γειτονιές της Νάπολης και να μοιράζεται τις ρημαγμένες ζωές των παιδιών της; Αυτή τη φορά ο Μαρτσέλο Ντ Όρτα πρόσθεσε στο βιβλίο και τις δικές του εμπειρίες από τη διδασκαλική του σταδιοδρομία, αποκαλύπτοντας όχι μόνο την πραγματικότητα πίσω από τις εκθέσεις, αλλά και τις δικές του στιγμές ενθουσιασμού και απόγνωσης, τις χαρές και τα βάσανα της ζωής ενός δασκάλου -του ανθρώπου εκείνου που, όπως έλεγαν άλλοτε, "έπαιρνε τα παιδιά βλαστάρια και τα άφηνε δεντράκια".